Elżbieta Wojnowska

Lubię to miejsce (Bruzdową).

Myślę, że jest wyjątkowe poprzez przestrzeń jaką dostają dzieci do swobodnej zabawy na dworze. Olbrzymi ogród otwiera w nich wewnętrzną przestrzeń do wolności, a przynajmniej daje przeczucie jej istnienia.

Bruzdowa to nasze dziecko, moje i mojego męża Wojtka, trudno mi więc o dystans. Mogłabym obronnie ironizować, pisać o jej brakach i niedostatkach (pewnie takie są), ale nie chcę.

Chcę myśleć o niej jako o dobrym miejscu dla dzieci i rodziców. Co więcej, jest to dobre miejsce i dla mnie.

Przedszkole to również moja codzienna krzątanina. Dbanie o zaopatrzenie, współpraca z kuchnią, wychowawcami, a przede  wszystkim z Kasią Jackowską naszą dyrektorką.

I tak zbliża się czas kolejnych pożegnań.

Kiedyś porównałam przedszkole do kamienia przydrożnego, na którym dobrze jest przysiąść by dalej ruszyć w drogę. Może nie jest to fortunne porównanie, jako że czas przedszkola jest niezwykle dynamiczny. Dzieje się mnóstwo ważnych spraw. Chciałam przez to powiedzieć, że jesteśmy tylko na chwilę w ich życiu, choć jesteśmy istotni.

I tak od 16 lat ruszają od nas dzieciaki w dalszą drogę, a my jak ten kamień przydrożny trwamy z nadzieją, że to co od nas dostają pomaga im w ich podróży.